Manastir Vitovnica se nalazi 13 km severoistočno od Petrovca, u ataru istoimenog sela. Leži na reci Vitovnici, po kojoj je svakako i ime dobio, ispod samih Homoljskih planina.

Okružuje ga lep i živopisan kraj, bogat šumom i izvorskom vodom. Sazdan je pod samom stenom brda Vranj, a samo petnaestak metara južno od crkve teče Vitovnica, koja upravo tu izlazi iz klisure. Povelje o osnivanju manastira nema ni u prepisu, niti postoji bilo kakav drugi pisani trag o ktitoru i vremenu nastanka Vitovnice. Sačuvano je samo nekoliko varijanti predanja po kojima je manastir sagradio kralj Milutin posle pobede nad bugarskim feudalcima Drmanom i Kudelinom oko 1290. godine. a steni, koja se uzdiže iznad manastira, po predanju, bila je mala crkvica (kapela) čiji se ostaci još poznaju. Na istoj steni, pored nekadašnje kapele, postoji i divna omanja pećina. Predanje govori da su se u njoj, još daleko pre postanka manastira Vitovnice, podvizavali monasi i mala crkvica na kamenu služila im je za bogosluženje.

U arhitektonskom pogledu, crkva manastira je zidana u srpsko – vizantijskom stilu, od kamena sa malo opeke. U osnovi crkve je krst, sa izraženom oltarskom i pevničkim aspidama. Na dozidanoj priprati uzdiže se četvorostrani zvonik sa limenim krovom. U njemu su zvona. Spoljašnost crkve je jednostavna. Sa ravnih površina zidova, većim delom, sada je skinut malter, te se jasno ocrtava, ne samo kvalitet i vrsta građevinskog materijala od koga je crkva zidana, već su postala jasna i očevidna i dva poslednja doziđivanja priprata na prvobitnu crkvu. Sa severne i južne strane su po tri jednostavna prozora. Do nedavno krov crkve je bio pokriven crepom, sada je zauzimanjem Zavoda za zaštitu spomenika kulture iz Smedereva, pokriven olovom, a zvonara plehom. Nad srednjim delom, brodom crkve, uzdiže se osmostrano kube koje se oslanja na stubove, sa osam uzanih visokih prozora.

Unutrašnjost crkve deli se na oltar, naos, brod crkve i dve priprate, od kojih je jedna prvobitna, a druga dozidana 1856. godine i dve pevničke apside. Oltar je mali, bogato ukrašen živopisom, sa neznatnim tragovima starog živopisa, možda iz doba podizanja manastira. Kamena ploča, koja stoji na stubu, u sredini oltara, skromno presvučena, predstavlja časnu trpezu, sveti presto. U srednjem delu hrama postoji grob jednog anonimnog monaha Sinaita. Bezimeni prepodobni Sinait sahranjen je na severnoj strani srednjeg dela crkve. Danas je taj grob prazan. Meštani mu pribegavaju kao lekovitom. (Sveti srpski pravoslavni manastir Vitovnica, Jeromonah Lazar Ranković, 2002. godina)

Sveti Tadej Vitovnički postavljen je za igumana Vitovnice 1962 godine. Upokojio se 2003. Godine. Od strane vernika prepoznat je kao savremeni svetitelj, a njegov grob u Vitovnici mesto je okupljanja velikog broja ljudi.